Fairytale gone bad....

Once upon a time…ήταν Τέταρτη νομίζω…μπήκα σε εκείνο το αυτοκίνητο, είχε τόσα άτομα μέσα που..που δεν είχε χώρο να κάτσω σε θέση, και έτσι κάθισα πάνω σου, εσύ με αγκάλιασες και μου είπες το όνομα σου..και εγώ σου είπα το δικό μου, και τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα…τα θυμάμαι όλα..καθε ξεχωριστή μέρα από τότε…εσύ θυμάσαι τίποτα? Μου μίλαγες για αυτά που έχεις περάσει, για τα επόμενα σχέδια σου, τα όνειρα σου, και εγω σε ακουγα. Άκουγα τα πάντα. Τρέχαμε, γελάγαμε, φωνάζαμε...Θυμάσαι τον πρώτο μας τσακωμό? Την πρωτη μας εξοδο?Εγώ ναι…Τα θυμαμαι όλα…όλα..Τον τρόπο που με κοιταγες..τον τρόπο που μου μιλαγες..τον τρόπο που με αγγιζες…όλα. Πως καταντήσαμε έτσι τώρα μου λες?Πως συνέβη αυτό και δεν το καταλάβαμε? Έχουν περάσει δυο μήνες από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε και πραγματικά δεν έχω ιδέα που είσαι και τι κανεις..αυτο που ξέρω είναι ότι μου λειπεις..μου λείπεις πολύ…                                      

 ‎"Αλήθεια, ποιος ηλίθιος είπε, ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές; Ο χρόνος μολύνει τις πληγές, ξανά και ξανά, έτσι που να αισθάνεσαι πως γεννήθηκες μαζί τους, πως θέριεψες μαζί τους και πως θα πεθάνεις μαζί τους. Αυτό το τελευταίο είναι που δεν αντέχεται."

Ας αρχίσουμε!

Oσο κι αν πονάς τώρα, να ξέρεις ότι θα’ρθει η στιγμή που θα τον ξεπεράσεις. Γιατί κάποια στιγμή όλα τα ξεπερνάμε. όσο απελπισμένα κι αν νιώθεις τώρα να ξέρεις πως σε λίγο-πολύ καιρό -ανάλογα- θα νιώθεις ευτυχία. Ναι ευτυχία ,μην σου φαίνεται περίεργο. Όλοι κάποια στιγμή βρίσκουμε το άλλο μας μισό. Μας περιμένει κάπου εκεί έξω σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο... (Μας περιμένει?)

Με λένε Βίκυ και δεν είμαι καλά..

Είμαι 18 χρονών και νιώθω πως δεν έχω ζήσει τίποτα 

Μου λείπεις αν και μάλλον ποτέ μου δεν σε είχα.. (Σε είχα?)

Όλη μου τη ζωή περιμένω κάτι.. κάτι που θα με ταρακουνήσει, που θα με κάνει να ζήσω αληθινά..και δεν έρχεται γαμώτο .

Συγνώμη για αυτή την απότομη και όχι χαρούμενη αρχή αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι άλλο... όχι και εδώ..

..